De vlasmachine

19/5/2013 – Perfecte symbiose bestaat. Vandaag rijden de jachtluipaarden en de hazewinden broederlijk naast mekaar de verrassingsrit Johnny Vandenberghe. Iedereen opgetogen over de foute weersvoorspelling. Er staat een harde wind maar dat deert niet als de zon de wolken openbreekt. Johnny, de Trapper met weinig spaken in zijn wiel, leidt ons langs onbekende paadjes. Verrassend is het telkens weer wanneer onze aanvoerder op een saaie weg de lelijke Vlaamse lintbebouwing doorbreekt en een mooi vergezicht tevoorschijn tovert.

Galante heer ook die Johnny. Spurt telkens naar voor om aan de kruispunten de karavaan veilige overtocht te garanderen. Munkzwalm, Roborst, Velzeke, Gavere, het zijn maar een paar gemeentes die we doorkruisen. VandenBERGHE en dus gaat het op en neer. Meestal korte, nijdige hellingen. Ook eens een steile duik naar de Zwalm, dat heerlijke bijriviertje van de Schelde. De Zwalm heeft een groot verval, vandaar de vele watermolens, nu uiteraard omgebouwd tot restaurants en cafés. Gekomen albij het ‘Parasolleke’ worden enkele rake opmerkingen geplaatst. Een niet nader genoemd lid zou daar nog een paar uurtjes geleden in volle opwarming geweest zijn voor deze rit.

Aan eten zal het je in de Zwalmstreek niet ontbreken. Ook Freddy, alias Freddy Bianchi, ontbreekt het niet aan spijs. Zijn nieuwe fiets is een Museeuw flax bike, gemaakt uit 50% vlasvezels en 50% carbon. Een biofiets? In noodgevallen kan Freddy dus zijn fiets opeten of er desnoods een overlevingsdekentje uit breien.

Als we ergens een lekke band hebben, onteren we de hagen in de omtrek. Het is een vast ritueel geworden. Eén dame neemt zelfs de toiletten in beslag van een huis in opbouw waarvan ik vermoed dat de keramische afdeling nog niet is voltooid.

Veel ‘royals’ ook vandaag, Andrew en Janet zelf en ook zoon en dochter. De tweede in lijn voor de troonsopvolging ontbreekt jammer genoeg, evenals de voorzitter trouwens, die waarschijnlijk nog ligt te ronken in zijn alkoof.

Terug in Melle wat verwarring. Johnny is richting huis en wij moeten richting Wastobbe. Zoals gewoonlijk kent iedereen de beste weg en vallen we in drie groepjes uiteen. De kermisbarbecues vormen echter een stevige rookpluim boven Laarne en een paar tellen later zit iedereen samen bij een vierdelken bier.

‘Mooie rit vandaag’, droom ik als ik op weg naar huis door Heusden rijd. Plots stormt een horde communicanten in witte monnikskleren uit de kerk en moet ik flink in de remmen gaan. Vlekkeloos stappen ze snel in de auto van ma en pa.

 

Body Mass Index

12/5/2013 - Om twintig voor acht sop ik mijn boterhammetje met aardbeienconfituur in een tas koffie. Op de radio Cathy Berckx, gouverneur van Antwerpen. Het gaat over obesitas in onze maatschappij en over het heffen van belasting op suiker en vet. De journaliste belt niemand minder op dan Jean-Marie Dedecker voor een reactie.  “Al die betutteling van de staat.  Waarom verplichten ze je niet om je BMI op je pas te zetten?”, vraagt hij provocerend. “Neen, een boterhamdoos en stuutjes met kaas en hesp in plaats van aan te schuiven voor broodjes vol mayonaise. En ik was vroeger een magere judoka  en nu ben ik dik, alleen omdat ik sukkel met mijn rug. En in Duitsland is alles beter want daar is er in de namiddag geen les en doen de kinderen verplicht aan sport.” Juist Jean-Marie, Deutschlank dus !

Goed, op de politiek kan je rekenen want  de regering gaat aan ons spaargeld peuzelen, we zullen dus wel vanzelf afvallen. Ik ga alvast de calorieënstrijd aan op de fiets. De zon schijnt en dat betekent snel genieten. Over een uurtje zal ze zich weer verschuilen achter regenwolken.

Jean-Pierre en ik nemen de hazewinden op sleeptouw en zijn fluitje schalmt fel in mijn rechteroor telkens hij de richting aangeeft. Naar Gavere is de wind alleen de tegenliggers dienstig en het gaat moeizaam. Iedereen snakt naar zon en lente.  Het is wel opvallend kalm. Was het niet voor moederdag, de Vlaming bleef de hele dag in zijn sponde.

Lange rijen bij de bakkers. Vooral mannen die het menen of misschien iets goed te maken hebben. Chaotisch parkeergedrag en dubbele files bij de winkels tot gevolg.

Jean-Pierre probeert me in Munte even af te schudden door maar één keer te fluiten en naar rechts te rijden, maar even later heb ik alles weer onder controle. In Meilegem bij de Kaaihoeve en aan de dode arm van de Schelde, geniet ik van de stilte en de rust. En dan vergeet ik nog de beschutting voor de wind.

Willy lost even af aan de kop van het peloton. Hij viste zich gister naar een derde plaats maar was met zijn twaalf kilo niet zo tevreden. “Er is door iedereen weinig bovengehaald, de eerste had maar twintig kilo.” Ik probeer me die hoeveelheid vis voor te stellen als een stilleven dat ik ooit zag in het Rubenshuis . Toch eens vragen of die vis dan teruggezet wordt of in de pot belandt.

We rijden een stukje op de Via Romana, 2000 jaar geleden het eindpunt van een heirweg Bavay-Velzeke! Wat had Caesar allemaal niet veroverd met voertuigen uit carbon?

Elke wind heeft zijn keerwind en stilaan fietsen we terug naar Laarne. In de regen, want een beetje Flandrien wil het volledige menu. Bij het kippenkraam in Heusden worden de regenjasjes aangetrokken en Jean-Pierre beslist voor een extra toertje om aan het vereiste aantal kilometers te komen. Bij de Wastobbe beslis ik niet te tobben, nieuw werkwoord, en rij naar huis.

Ik spuit mijn fiets schoon en neem een douche. Moeder mag komen!

Testosteron

5/5/2013 - De vogels fluiten, de zon schijnt. In Heusden toveren de bomen, geholpen door  een lage zon, een abstracte kronkel op het wegdek. Beter dan het beste doek in het SMAK.

Mijn vreugde is oprecht en ik kies vandaag voor de jachtluipaarden. Een vlaag van trots, overmoed en onvoldoende zelfkennis.

In vliegende draf trapt Olivier zich naar de leiding en gidst ons door mijn geboortestad Gent. Jawel, over de kasseien van de Vlasmarkt bij Sint-Jacobs, daar waar ik meermaals een roes beleefde in het feestgedruis. Deze keer is de roes van een andere orde.  De hydratatie eveneens.

Een haastig man moet op geen ezel rijden en omringd door Merckxen en Cervélo’s suis ik langs de rommelmarkt. Martin komt naast me rijden en zegt: ‘’k Ben blij dat je erbij bent, je kan dan bij mij blijven als het niet meer gaat.” OK, ik heb dus een reputatie als rode lantaarn.

In de Rode Lijvekensstraat worden we geremd door een vrachtwagen van het Rode Kruis. Freddy zegt meteen: “Rij er maar op, het is meteen de goeie!” Cynisme is altijd prima humor.

In Wondelgem roept een man op de stoep naar zijn vrouw die aan komt fietsen: “Allez, pakt ulder wiel!” Een rit met de Trappers is altijd een beetje slapstick.

De rit gaat via de Kanaalzone naar Nederland en als in de verte de petrochemie van Zelzate opdoemt, probeer ik minder te ademen, het ongeval in Wetteren nog fris in het geheugen. Na een bocht verlies ik echter de groep. In een straat die half uit beton en half uit kasseien bestaat, kies ik voor de kasseien. Ik heb een paar honderd meter aan mijn been. De groep doet niet moeilijk en wacht mij op. Veel testosteron maar het hart op de juiste plaats.

Alleen mannen bij de jachtluipaarden en dat is toch een manco. Mannen hebben alleen medelijden als ze voelen dat je echt gaat sterven.

Nederland dus, het land van de ‘platte kilometers’ (dixit Kristof). Volgens mij is plat en snel hetzelfde als steil en traag, maar ik kan mij vergissen. De fietspaden zijn breed, zo breed dat we een groepje fietsers uit Zele kunnen inhalen. Freddy laat zijn bel lustig rinkelen maar wil eigenlijk zeggen: “Uit de weg losers!”. Even verderop blijkt dat het hautaine inhaalmaneuver ons de verkeerde richting heeft uitgestuwd. Hoongelach natuurlijk als de Zelenaren ons weer inhalen en roepen: “Allez gasten, stoade geparkeerd?”

Van dat ogenblik begint mijn calvarietocht tot Laarne. Ik laat me meezuigen maar voel me toch als een os die een kar voorttrekt door een modderige akker. Als Kristof me nog een tip geeft om meer uit de wind te rijden en me zegt dat Laarne maar een paar platte kilometers meer is, leef ik op.

De Wastobbe ligt mooi in de zon en de hazewinden genieten al in alle rust van de zon op het terras.

Twee Hoegaardens, een paar moppen en met Eric terug richting huis. ’t Is goed geweest, zet de tuinzetel maar klaar!